Ξαναδιαβάζω αυτές τις μέρες τους ‘Κυνηγούς μικροβίων’, την συναρπαστική αφήγηση του Paul de Kruif για τους πρωτοπόρους που άνοιξαν το δρόμο για την καταπολέμηση των διαφόρων λοιμώξεων που θέριζαν την ανθρωπότητα μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1926, έγινε αμέσως μπεστ σέλερ και είναι εξίσου ενδιαφέρον έναν αιώνα αργότερα [ΣΗΜ. Κυκλοφορεί και στα ελληνικά]. Σε όλο τον κόσμο είναι πλέον γνωστά τα ονόματα του Παστέρ και του Κωχ και των άλλων ηρώων της επιστήμης που, συχνά με κίνδυνο (ή με άγνοια του κινδύνου) της δικής τους ζωής και με μέσα που σήμερα μας φαίνονται τελείως ευτελή και πρόχειρα, ανακάλυψαν και στη συνέχεια αντιμετώπισαν αποτελεσματικά τα μικροσκοπικά αίτια της λύσσας, της φυματίωσης, του άνθρακα, της διφθερίτιδας, της ελονοσίας και τόσων άλλων επιδημιών και μαστίγων. Ας μην επιχειρήσουμε να σκεφθούμε ποια θα ήταν η παγκόσμια υγεία χωρίς τη συνεισφορά τους.
Αλλά βέβαια οι επιδημίες δεν εξαφανίστηκαν. Όλες οι παραπάνω ασθένειες υπάρχουν και συνεχίζουν το έργο τους σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ανάλογα με την περιοχή του πλανήτη όπου ζει κανείς. Οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι δεν επιτρέπουν τη μαζική εξάλειψή τους από τον χάρτη, κάτι που έγινε κατορθωτό μόνο για την ευλογιά εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια. Έτσι ο Τρίτος κόσμος εξακολουθεί να μαστίζεται από φυματίωση, ελονοσία, κίτρινο πυρετό... (ας μην επεκταθούμε στο AIDS, που έχει διαφορετική επιδημιολογία). Αλλά και οι ανεπτυγμένες χώρες δεν πάνε πίσω. Αυτόν τον καιρό δυο ασθενείς μου έχουν ανοικτές και ζόρικες εκκρεμότητες με μικρόβια. Ανεξέλεγκτοι πυρετοί, απανωτές εξετάσεις, πολυάριθμα διαδοχικά αντιβιοτικά, και οι καλλιέργειες να βγάζουν το ένα ανθεκτικό στέλεχος μετά το άλλο. Θα έλεγε κανείς ότι ταΐζουμε τα μικρόβια με μπισκότα και καραμέλες. Χωρίς να αγνοούμε τις καθημερινές καταχρήσεις φαρμάκων που συντελούν στην αύξηση της ανθεκτικότητας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στον μακροχρόνιο αγώνα κατά των λοιμώξεων οι μικροσκοπικοί οργανισμοί αποδεικνύονται πολύ σκληροί για να πεθάνουν. Οι πρωτοπόροι κυνηγοί τους κέρδισαν δύσκολες και μεγάλες μάχες, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται.
Αλλά βέβαια οι επιδημίες δεν εξαφανίστηκαν. Όλες οι παραπάνω ασθένειες υπάρχουν και συνεχίζουν το έργο τους σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ανάλογα με την περιοχή του πλανήτη όπου ζει κανείς. Οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι δεν επιτρέπουν τη μαζική εξάλειψή τους από τον χάρτη, κάτι που έγινε κατορθωτό μόνο για την ευλογιά εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια. Έτσι ο Τρίτος κόσμος εξακολουθεί να μαστίζεται από φυματίωση, ελονοσία, κίτρινο πυρετό... (ας μην επεκταθούμε στο AIDS, που έχει διαφορετική επιδημιολογία). Αλλά και οι ανεπτυγμένες χώρες δεν πάνε πίσω. Αυτόν τον καιρό δυο ασθενείς μου έχουν ανοικτές και ζόρικες εκκρεμότητες με μικρόβια. Ανεξέλεγκτοι πυρετοί, απανωτές εξετάσεις, πολυάριθμα διαδοχικά αντιβιοτικά, και οι καλλιέργειες να βγάζουν το ένα ανθεκτικό στέλεχος μετά το άλλο. Θα έλεγε κανείς ότι ταΐζουμε τα μικρόβια με μπισκότα και καραμέλες. Χωρίς να αγνοούμε τις καθημερινές καταχρήσεις φαρμάκων που συντελούν στην αύξηση της ανθεκτικότητας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στον μακροχρόνιο αγώνα κατά των λοιμώξεων οι μικροσκοπικοί οργανισμοί αποδεικνύονται πολύ σκληροί για να πεθάνουν. Οι πρωτοπόροι κυνηγοί τους κέρδισαν δύσκολες και μεγάλες μάχες, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται.
1 σχόλιο:
Υποκλινόμαστε μπροστά τους!
Δημοσίευση σχολίου