Απορία

Διαβάζω αυτές τις μέρες όσα οι αρθρογράφοι, επιφυλλιδογράφοι, σχολιογράφοι των εφημερίδων γράφουν για τον νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας (και της αξιωματικής αντιπολίτευσης). Εντυπώσεις, κρίσεις, συγκρίσεις, ‘καρφιά’ και μπηχτές, υποδείξεις, σχόλια, αναδρομές στο παρελθόν του και προφητείες για το μέλλον του, προβλέψεις για τις πιθανές επόμενες κινήσεις του, τι πρέπει να κάνει, ποιούς πρέπει να προσέξει και ποιούς να ξεφορτωθεί, πώς να κάνει το κόμμα του περισσότερο ευέλικτο και λιγότερο λαϊκίστικο, αν θα πρέπει να είναι δεξιά, κεντροδεξιά, φιλελεύθερη δεξιά ή μία απ’ όλα με διπλή μερίδα τζατζίκι. Και σκέφτομαι ότι είναι ιδιαζόντως δύσκολο (και σχεδόν ειδεχθές για εχέφρονες ανθρώπους) να είσαι πολιτικός (οποιασδήποτε κοπής) στην εποχή μας, όταν οι πάντες έχουν γνώμη για όλα και όλες οι κινήσεις σου είναι κομμένες και ραμμένες ‘πριν από σένα για σένα’. Υπάρχει άραγε περιθώριο για ελεύθερη σκέψη και αυτενέργεια σ’ ένα τέτοιο τοπίο;