Συχνά τα βάζουμε με τη μνήμη μας. Δεν θυμόμαστε πράγματα που κάναμε ή είπαμε, ή που έπρεπε να κάνουμε, κι αυτό μερικές φορές μας δημιουργεί προβλήματα και παρεξηγήσεις, ακόμη και με δικούς μας ανθρώπους, και μας κάνει να φανταζόμαστε τα χειρότερα για τη νοητική μας εξέλιξη. Αντίθετα, περιστασιακά δεχόμαστε επαίνους για κάτι που έχουμε συγκρατήσει: ένα όνομα, ένα πρόσωπο, ένα γεγονός ξανάρχεται στην επιφάνεια μετά από πολλά χρόνια αφάνειας και εντυπωσιάζει τους συνομιλητές μας. Αυτό βέβαια είναι για πολλούς από μας η εξαίρεση, κι όσο περνούν τα χρόνια αποζητούμε αυτές τις εξαιρέσεις και μακαρίζουμε εκείνους που θυμούνται καλύτερα. Γενικά, δεν έχουμε καλό λόγο να πούμε για τη λησμοσύνη.
Δεν είναι όμως κι αυτή χωρίς τη σημασία της. Υπάρχουν πράγματα, στιγμές, γεγονότα που μας άγχωσαν, μας φόβισαν, μας καταπλάκωσαν ψυχικά. Αν τα θυμόμασταν συνεχώς με την ίδια ενάργεια, πολύ σύντομα θα πέφταμε σε κατάθλιψη και μαρασμό. Ο χρόνος που περνά και η φαιά ουσία που ατονεί με την πάροδό του αμβλύνουν τις δύσκολες και επώδυνες αναμνήσεις. Έτσι, το χθεσινό ιατρικά φορτωμένο πρωινό, με τα απανωτά τηλεφωνήματα, τα δύσκολα ερωτήματα, τα βασανιστικά ηθικά διλήμματα, τις συναισθηματικές ανατροπές, τη σωματική και την ψυχική κόπωση, ήδη σήμερα μοιάζει πολύ μακρινό, σχεδόν άγνωστο. Ξέρουμε ότι το περάσαμε, και εύκολα φανταζόμαστε ότι μπορεί να το ξαναζήσουμε. Σήμερα όμως είναι μια άλλη μέρα. Μπορούμε να ατενίσουμε τον κόσμο ξεκούραστοι, με καθαρό μάτι. Και τελικά αυτή η ‘λησμονιά’ της ψυχικής έντασης και φόρτισης είναι σίγουρα μια ευλογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου