Πολιτικά

Καθημερινά βλέπουμε σε διάφορες χώρες να αναδεικνύονται φαινόμενα πολιτικής συμπεριφοράς που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν αυτοί που ίσως με κάποιο δέος χαρακτηρίζουμε ως ‘εκλεγμένους εκπροσώπους της λαϊκής βούλησης’ έχουν τελικά τα νοητικά αλλά και τα ηθικά προσόντα για να ασκούν τα υπεύθυνα αξιώματα στα οποία τους αναβιβάζουμε. Ξεκινώντας από την ημεδαπή (δεν χρειάζονται συγκεκριμένα παραδείγματα: οι τυχόν εξαιρέσεις θα μας προξενούσαν περισσότερη κατάπληξη) πηγαίνουμε λίγο παραέξω και βλέπουμε στην γείτονα Ιταλία τα καμώματα και το ανεβοκατέβασμα στην εξουσία ενός χαρακτήρα που λες και βγαίνει από την διασκεδαστική opera buffa. Διασχίζουμε τον Ατλαντικό και συναντούμε στη ‘μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου’ αντιπολιτευτικές τακτικές που οδηγούν σε αναστολή λειτουργίας του ομοσπονδιακού κράτους των ΗΠΑ, με απρόβλεπτες ακόμη οικονομικές συνέπειες. Το συμπέρασμα; Τελικά οι πολιτικοί και η πολιτική είναι τα ίδια παντού. Μόνο τα μεγέθη και τα τεχνάσματα διαφέρουν. Ο Μακιαβέλι φαίνεται να υπερισχύει του Καποδίστρια, ο καιροσκόπος του ιδεολόγου, το ατομικό συμφέρον του κοινού καλού, ο θεσμικός απατεώνας του απλού έντιμου πολίτη. Για πάντα; Όχι βέβαια: άχρι καιρού.