«Έχει καρκίνο σε τελικό στάδιο. Μήπως μπορείς να του γράψεις οξυγόνο για το σπίτι;»
Ο ασθενής, εξήντα και κάτι, είχε χειρουργηθεί πριν μερικά χρόνια για καρκίνο. Κάποια στιγμή έγινε η υποτροπή, έκανε τις χημειοθεραπείες του, με επιτυχία μέχρι ένα σημείο, αναβάλλοντας έτσι την έλευση του τέλους. Τώρα όμως τα περιθώρια στενεύουν αισθητά. Τον τελευταίο καιρό στα ενοχλήματά του προστέθηκε και η δύσπνοια. Άλλες θεραπευτικές επιλογές δεν υπάρχουν, μόνο ανακουφιστικά μέτρα ενδείκνυνται πλέον. Τον εξετάζω, βλέπω τις ακτινογραφίες του, το τέλος του δρόμου είναι πλέον ορατό. Συμπληρώνω τη γνωμάτευση του οξυγόνου, που ζητάει υποχρεωτικά να δηλώσω και την προτεινόμενη διάρκεια της θεραπείας. Γράφω συμβατικά τρεις μήνες--ζήτημα είναι αν το ‘λαδάκι του’ θα φτάσει για τρεις εβδομάδες. Το εξηγώ στους δικούς του, το καταλαβαίνουν (νομίζω). Η ορατή πραγματικότητα δεν μπορεί βέβαια να διαψευσθεί με ένα φύλλο χαρτί. Αυτό είναι απλώς ένα νήμα μιας κάποιας ελπίδας, για τον άρρωστο, για εκείνους, για τον γιατρό. Όπως τόσα άλλα που κάνουμε καθημερινά, μη μπορώντας να αποδεχθούμε την πραγματικότητα του επικειμένου θανάτου (ακόμη και περιττές χημειοθεραπείες). Αυτά που η ψυχολογία χαρακτηρίζει ως ‘ματαιώσεις’: αμυντικοί μηχανισμοί, ενέργειες συμβολικές που προσπαθούν να ξορκίσουν και να αποτρέψουν κάτι κακό («χτύπα ξύλο!»). Εις μάτην.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου