Αποτρεπτική ισχύς

Είδα τυχαία το όνομά της στην κλινική. Παλαιά γνωστή, από τον καιρό που παρακολουθούσα τον καρκινοπαθή σύζυγό της στα τελευταία του. Ορθοπεδικό το τρέχον πρόβλημά της, αλλά μια καλημέρα την χρωστούσα. Ρώτησα τι έπαθε. Πηγαίνοντας τις προάλλες στην εκκλησία κάποιος την έσπρωξε στο δρόμο, της άρπαξε την τσάντα και την έριξε στο πεζοδρόμιο. Στα ογδόντα τα κόκαλα δεν χρειάζονται πολύ για να ραγίσουν, κι έτσι βρέθηκε να νοσηλεύεται με κατάγματα στη λεκάνη.
     Είμαι κάθετα αντίθετος με τη θανατική ποινή, και δεν την δικαιολογώ πουθενά. Ωστόσο, αναρωτιέμαι μήπως, για εκδηλώσεις καθημερινής απανθρωπίας όπως η παραπάνω, οι παλαιότερες σωματικές τιμωρίες είχαν μεγαλύτερη αποτρεπτική ισχύ από τα πρόστιμα και τις στερητικές της ελευθερίας ποινές (= δωρεάν φιλοξενία σε δημόσια ιδρύματα). Αν προβλεπόταν από τον νόμο κάποια μορφή παραδειγματικής και σχετικά επώδυνης τιμωρίας (π.χ. δημόσια μαστίγωση), θα βλέπαμε άραγε τόσες αντικοινωνικές εκδηλώσεις γύρω μας; Τι λέτε; Βέβαια υπάρχει και η παραδοσιακή τακτική του Νασρεντίν Χότζα, που έδερνε τους μαθητές του πριν σπάσουν τη στάμνα, αφού ‘μετά’ το ξύλο δεν ωφελούσε. Αποτελεσματική, αλλά σκοντάφτει στην ‘παιδαγωγική ορθότητα’.