«Μου ήρθε η εφορία, να πληρώσω τέσσερα χιλιάρικα, κι άλλα 800 ευρώ για το σπίτι. Μου έκοψαν τα επιδόματα και το δώρο. Εκείνα έβαζα στην άκρη και πλήρωνα τους φόρους κάθε χρόνο. Πώς να μην ανέβει η πίεσή μου;»
Η ογδοντάχρονη (και κάτι) γυναίκα δεν έχει φτάσει ακόμη στο τυπικό όριο της φτώχιας, αλλά η αξιοπρέπειά της βρίσκεται στο όριο των δακρύων. Δεν επιδιώκει να υποκλέψει ελεημοσύνη ή χαριστική μεταχείριση. Κοντά στα προβλήματα υγείας (που μετά τα ογδόντα δεν λιγοστεύουν) μου αποθέτει και τις οικονομικές της έγνοιες. Επικαλούμαι την μακροχρόνια γνωριμία μας για να μετατρέψω την ιατρική επίσκεψη σε κοινωνική. «Γιατρέ, θα ντρέπομαι και να σε πάρω στο τηλέφωνο», διαμαρτύρεται εκείνη, αλλά τελικά κάμπτεται όταν της υπόσχομαι ότι την άλλη φορά θα με πληρώσει. Την αποχαιρετώ με τη σκέψη ότι με τα απανωτά ‘μέτρα’ και το όλο οικονομικό κλίμα που ακούμε και βλέπουμε γύρω μας τέτοια παράπονα, ομολογημένα ή κρυφά, θα γίνονται όλο και συχνότερα. Μια πρόκληση για να αλλάξουμε ουσιαστικά τον τρόπο που θεωρούμε, ασκούμε και θεσμοθετούμε τη φροντίδα υγείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου