Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Πενήντα χρόνια ιερωσύνης

Το θέλει η μέρα να γράψω για τον πατέρα μου, ιερέα Κωνσταντίνο Παπαγιάννη, που τιμήθηκε χθες από την Μητρόπολη Θεσσαλονίκης για τα ακριβώς 50 χρόνια από την ημέρα της χειροτονίας του σε πρεσβύτερο. Η τελετή, συγκινητική κατά πάντα, μας δίδαξε πολλά, και μερικά που δεν γνωρίζαμε. Ας σημειώσω εδώ κάποιες προσωπικές εντυπώσεις:
  • Πενήντα χρόνια διακόνησε στην ίδια ενορία, τους Αγ. Αποστόλους Θεσσαλονίκης, εκεί όπου μεγάλωσε και διδάχθηκε τόσο την ιερατική τάξη, όσο και την εκκλησιαστική βυζαντινή μουσική, που φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει και σε μας τους νεότερους. Η τάξη που καθιέρωσε στις ακολουθίες του ναού ήταν τέτοια, ώστε ένας μακαρίτης νεωκόρος να λέει ότι ‘στους Αγίους Αποστόλους διαβάζουν και τα κόκκινα γράμματα’!
  • Λόγω της στενής αυτής σχέσης με την ενορία, γνώριζε καλά τους ανθρώπους, τους δρόμους και τα σπίτια της, ακόμη και ποιές οικοδομές έχουν ή όχι ασανσέρ (και ποιά από αυτά χρειάζονται κλειδί). Επειδή ζούσε μέσα στα όρια της ενορίας, ήταν πάντα διαθέσιμος για έκτακτες ανάγκες, όπως την Εξομολόγηση και τη Μετάδοση των Αχράντων Μυστηρίων σε ασθενείς και ετοιμοθανάτους.
  • Η μακρόχρονη και κατά πάντα αγαθή συνεργασία του με τον αείμνηστο καθηγητή Ιωάννη Φουντούλη και η ιδιαίτερη εντρύφησή του σε θέματα Λειτουργικής (σε πανεπιστημιακό επίπεδο) δεν είχε ποτέ ‘επαγγελματικό’ κίνητρο. Όσα έκανε και συνεχίζει να κάνει, από τη χειρογράφηση των μουσικών του κειμένων--κυριολεκτικά χιλιάδες σελίδες--μέχρι τη βιβλιοδεσία των χειρογράφων του και την πιο πρόσφατη μετεγγραφή τους στον υπολογιστή, τα έκανε ως γνήσιος Ερασιτέχνης, από μεράκι για την τέχνη του, και όχι από οποιαδήποτε άλλη επιδίωξη.
  • Κοντά στα πολλά προσωπικά χρέη, ας σημειώσω και την καλλιέργεια της αγάπης για τη γλώσσα, τη σωστή ανάγνωση και γραφή, την καλλιέπεια, την απόδοση του νοήματος, την καθαρότητα στη σκέψη και στο λόγο. Ό,τι καλό προέκυψε απ’ αυτά, οφείλεται στον Δάσκαλο. Για ό,τι λείπει ή βγήκε λανθασμένο, ευθύνεται αποκλειστικά η αμέλεια ή η αδιαφορία του μαθητή.
Το γεγονός ότι η επέτειος συνέπεσε με τον εορτασμό των ‘φωστήρων επι γης, των Πατέρων ημών’ που μας οδήγησαν και μας οδηγούν ακόμη ‘προς την αληθινήν πίστιν’ μας κινεί ακόμη μια φορά σε ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, και στην ευχή να έχουμε για πολλά ακόμη έτη την ευλογία της παρουσίας του πατέρα κοντά μας.

5 σχόλια:

Anastasios είπε...

Μεταμεσονύχτιες ώρες εργαζόμενος, είδα το αφιέρωμά σου, οφειλή αγαθού υιού προς ευλαβέστατο πατέρα Ιερέα, πανάξιο λειτουργό των Μυστηρίων των πνευματικών.

Ευχές εγκάρδιες, ειλικρινείς και υικές, να μεταφέρεις και από εμάς στον Γέροντα πατέρα σου, για μακροημέρευση και συνέχιση του ευλογημένου έργου του στον αμπελώνα που του εμπιστεύθηκε ο Άγιος Θεός.

Ευχές και σε σας, τα καλά παιδιά του, να έχετε πάντα την ευχή και να απολαμβάνετε ευγνωμόνως την ευεργετική σκιά του.

Κώστας Καρακάσης είπε...

Ο Άγιος Θεός να του δίνει μακροημέρευση, έτη πολλά κι ευλογημένα, ώστε να έχουμε άπαντες τις ευχές και τις ευλογίες του.
Τέτιοι Γέροντες όλο και σπανίζουν στην εποχή μας.
Να γεμίζει η ζωή σας με την αγάπη του.

Κουμενίδου Σταυρούλα είπε...

Αδελφέ, θέλω να προσθέσω σε όσα πολύ εύστοχα και σεμνά έγραψες για τον πατέρα μας ότι τον διέκρινε πάντα απόλυτη συνέπεια έργων και λόγων κι αυτό ήταν για μας το σπουδαιότερο και αποτελεσματικότερο μάθημα ζωής. Επίσης ότι ήταν και παραμένει παρά το γήρας και την ασθένεια του σώματος δημιουργικός εις το έπακρον, εξαγοραζόμενος τον καιρόν που του χαρίζει ο Θεός και καθόλου επιβαρυντικός για τους γύρω του. Εξυπηρετείται και εξυπηρετεί στις καθημερινές ανάγκες με απλότητα και ταπεινότητα χωρίς να ζητά ακόμη κι ένα ποτήρι νερό.
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να μας "λάχει" εξαιρετικότερος πατέρας. Να έχουμε την ευχή του και να μιμούμεθα τη βιοτή του!

Α. Παπαγιάννης είπε...

Ευχαριστώ από καρδίας για τις ευχές. Ακόμη "καν πάντα τα διατεταγμένα πράσσομεν, αχρείοι δούλοι εσμέν, ότι ό οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν". Πόσω μάλλον όταν δεν έχουμε πράξει πάντα τα προσήκοντα...

Δημήτρης είπε...

Ο καλός Θεός να αναπαύσει τον καλό του Λευίτη και να δώσει πλούσια τη πνευματική του παρηγοριά στους δικούς του. Νάστε καλά να τον θυμάστε