Δυο σκηνές

Σκηνή 1^η: Ο άρρωστός μου είναι τετραπληγικός. Σαν τον παράλυτο του Ευαγγελίου, έχει πάνω από 38 χρόνια να κουνήσει κάτι περισσότερο από το κεφάλι και τις άκρες των δακτύλων του. Για όλες τις ανάγκες του, για την ίδια την ύπαρξή του, εξαρτάται από τους γηρασμένους πλέον γονείς του, που με τη σειρά τους δεν έχουν δική τους ζωή έξω από την συνεχή φροντίδα του. Σου λέει ‘Ευχαριστώ’ και μόνο για το ότι πήγες να τον δεις, έστω κι αν δεν του πρόσφερες τίποτε ουσιαστικό. Δεν φωνάζει, δεν απαιτεί, δεν διεκδικεί δικαιώματα. Σκέφτεται, συζητάει, ρωτάει, μαθαίνει, διδάσκει, πιστεύει, ζει.

Σκηνή 2^η: Την ίδια μέρα, μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα, η τηλεόραση αποτυπώνει μια ομάδα νεαρούς αμφοτέρων των φύλων που φωνάζουν, απαιτούν, διεκδικούν, παρεμποδίζουν και βιαιοπραγούν κατά των δασκάλων τους. Έχουν μόνο απαιτήσεις. Δεν ένιωσαν ποτέ ευγνωμοσύνη: κανείς δεν τους αρνήθηκε ποτέ τίποτε. Όλα είναι ‘δικαίωμα’ γι’ αυτούς: κανείς δεν τους έμαθε τη λέξη ‘υποχρέωση’ ή ‘καθήκον’. Τίποτε δεν κέρδισαν με υπομονή, με προσωπική, υπεύθυνη προσπάθεια, με θυσία. Οχυρωμένοι πίσω από την ανωνυμία και την ασφάλεια της μάζας, επαναλαμβάνουν χιλιομασημένα κομματικά συνθήματα, ‘υλοποιούν αποφάσεις’ (βρείτε έναν 20χρονο που να μπορεί να σχηματίσει μια τέτοια πρόταση χωρίς να του την έχουν υπαγορεύσει). Δεν έμαθαν, δεν τους ενδιαφέρει, να σκέφτονται ελεύθερα, να συζητούν, να ρωτούν, να μαθαίνουν, να πιστεύουν. Νομίζουν ότι έτσι ζουν.

Σημείωση: Κάθε ομοιότητα ανάμεσα στις δυο σκηνές είναι απολύτως τυχαία. Κάθε απόπειρα σύγκρισης θα αποβεί μάταια, αν όχι βέβηλη.