Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Βάρη ασήκωτα

Όσοι εξ ημών γνωρίσαμε τις ‘Επικίνδυνες αποστολές’ ως τηλεοπτικό σήριαλ πριν από την εποχή του Tom Cruise, θυμόμαστε το ‘κλισέ’ που συνόδευε κάθε μαγνητοφωνημένη διαταγή προς τον Τζιμ Φελπς για μια νέα αποστολή: ‘Αν κανείς από σας συλληφθεί ή σκοτωθεί, το υπουργείο θα αρνηθεί ότι γνωρίζει εσάς και τη δράση σας’. Ένας τέτοιος όρος πρόσθετε στο ψυχροπολεμικό ‘σασπένς’ της φαντασίας που ακολουθούσε. Ωστόσο, υπό το φως της αποκάλυψης για ντοπάρισμα των 11 αθλητών της άρσης βαρών, που δήθεν πέφτει πάνω μας ως έκπληξη με βάρος ίσο με το σύνολο των κιλών που σηκώνουν καθημερινά όλα αυτά τα παιδιά, μήπως πρέπει να αυτοσκοπηθούμε και να ομολογήσουμε συλλογική ευθύνη και ενοχή παρόμοια με εκείνη που αρνιόταν να ομολογήσει το φανταστικό ‘υπουργείο’; Θέλω να πω δηλαδή ότι όσο το χρυσάφι και το ασήμι στόλιζε τα βάθρα των αγώνων υπό τους ήχους του εθνικού ύμνου μας, φαντάζομαι ότι καθένας θα καταπίεζε μέσα του τη σκέψη ‘Λες να παίρνουν και τίποτε έξτρα;’ χωρίς να πάψει να χειροκροτεί και να συμμερίζεται την ακριβοπληρωμένη δόξα των άλλων. Τώρα που το φως των προβολέων πέφτει πάνω στους ήρωες (εξακολουθούν να είναι τέτοιοι, ακόμη κι αν τους σουβλίσουμε από σήμερα—τα αναβολικά οι αθλητές δεν τα παίρνουν ούτε μόνοι τους ούτε εν αγνοία διαφόρων άλλων), οι υπόλοιποι (από τις ηγετικές κορυφές μέχρι τον τελευταίο πολίτη) αρκούμαστε να πιάνουμε τη σκιά και να ελπίζουμε να περάσει όσο γίνεται πιο γρήγορα και ανώδυνα (για μας τους υπόλοιπους) αυτή η ιστορία, ή να ξορκίζουμε με δηλώσεις το κακό που μας βρήκε σαν να μη ξέραμε τίποτε. Μέχρι να περάσει η μπόρα.

Δυστυχώς τέτοιες αποκαλύψεις θέτουν όλα τα προηγούμενα μετάλλια υπό αμφισβήτηση. Κι επειδή ο σπόρος της καχυποψίας εύκολα βγάζει κορμό και κλαδιά, λυπάται κανείς ιδιαίτερα εκείνους που ίσως αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα, αλλά θα συμπαρασυρθούν στο αθλητικό ‘εξώτερο πυρ’ με την ετικέτα ‘Έτσι κάνουν όλοι’. Μήπως μετά τα βιολογικά προϊόντα θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να καλλιεργούμε και ‘βιολογικό αθλητισμό’, χωρίς ρεκόρ, ψηφιακά χρονόμετρα και φώτο-φίνις;

4 σχόλια:

Παύλος Νταφούλης είπε...

Και ο αεικίνητος και αεί ανελισσόμενος πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, απλά σπεύδει να αποσείσει από τους ώμους των αθλητών που έφεραν τα μετάλλια (και των δικών του) τις όποιες υποψίες!

Ναούμη Ανθή-Ισμήνη είπε...

καλησπέρα,
μην ξεχνάμε όμως, και τα κίνητρα που δίνονται στους αθλητές. Έχουμε φύγει από το ευ αγωνίζεσθε εδώ και καιρό. Δεν αναφέρομαι στις διαφημίσεις που ακολουθούν τις επιτυχίες, ούτε καν στα χρηματικά έπαθλα που συνεπάγεται η απόκτηση κάποιου μετάλλιου. Με την απόκτησή του στην ελλάδα, γίνεσαι αυτομάτως αξιοματικός του ελληνικού στρατού!!! Άρα, εφ' όρου ζωής μισθό ΚΑΙ σύνταξη!
Το θέμα όμως πάει ακόμη πιο βαθιά. Μην ξεχνάμε τα παιδιά, τους μικρούς αθλητές που αγωνίζονται στους σχολικούς μαθητικούς αγώνες. Δεν θεωρούνται αθλητές, άρα δεν ελέγχονται για χρήση ουσιών υπό το ίδιο καθεστώς όπως οι αθλητές. Έχουν όμως παρόμοια κίνητρα... Κερδίζουν θέση στο πανεπιστήμιο χωρίς πανελλήνιες! Έτσι κάθε χρόνο "πιάνονται" στις πρώτες θέσεις των πανελλήνιων αλλά και παγκόσμιων μαθητικών αγωνισμάτων "ντοπέ" μαθητές...
Επιτρέψατέ μου και ένα τελευταίο στοιχείο. πριν λίγα χρόνια έγινε μια έρευνα σε αμερικανούς αθλητές με το εξής απλό ερώτημα: αν ξέρατε ότι η χρήση μιας ουσίας θα σας εξασφάλιζε μετάλλιο σε αγώνες, αλλά 5 χρόνια μετά θα σας σκότωνε, θα το πέρνατε?. Η απάντηση ακολουθεί καθηλωτική... >80% είπε ΝΑΙ. Φανταστείτε τι θα γινόταν σε έλληνες αθλητές, απογόνους του λαμπρού αυτού παρελθόντος, αυτών που γέννησαν τους ολυμπιακούς αγώνες και το ευ αγωνίζεσθε!!! (για να κλείσω όπως άρχισα!)

Παύλος Νταφούλης είπε...

Με αφορμή το σχόλιο για τους μαθητές-αθλητές και για τους αθλητές-αξιωματικούς, θυμήθηκα ένα συνδυασμό: όταν έδινα εξετάσεις για την στρατιωτική ιατρική, ένας εξαιρετικός νυν συνάδελφος, μου ομολόγησε πως για να πιάσει τον χρόνο στο "χιλιάρι" είχε προσφύγει σε "ιατρική" βοήθεια. Ντράπηκα να τον ψέξω, το κίνητρο φάνταζε μεγάλο και το ατόπημα "στιγμιαίο", όπως λένε τελευταία στα πρωινάδικα. Τώρα βλέπω πως αξιοκατάκριτη είναι ακριβώς αυτή η νοοτροπία, το να θέλουμε διαρκώς επιτεύγματα, κι ας είναι πέραν των δυνάμεων μας...

ΑΠΟΣΤ-ΓΕΩΡ ΣΟΦΟΣ είπε...

Στη σύγχρονη επιστήμη, ο κανόνας είναι να βασιζόμαστε σε "διπλές-τυφλές μελέτες" για την αξιόπιστη εκτίμηση κάθε σκευάσματος που χρορηγείται. Κάτι τέτοιο φυσικά στο "ντοπάρισμα" των αθλητών δεν γίνεται΄ούτε έγινε ποτέ απ' όσο ξέρω. Οι λίγες μελέτες (λίαν αμφισβιτούμενες)που είναι γνωστές από την πρώην Ανατ. Γερμανία, έδειξαν ότι το "ντόπινγκ" δεν πρόσφερε στατιστικά βελτιωμένες επιδόσεις, εκτός (και αυτό αμφισβητούμενο!)από τη γυναικεία κολύμβηση... Με δεδομένο ότι, "ο πρωταθλητής κατά βάση γεννιέται" και ότι είναι απίθανο ουσίες που κυρίως βλάπτουν, να προσφέρουν οποιαδήποτε βελτίωση, είναι πολύ πιθανό (κατά την ταπεινή μου γνώμη)οι αθλητές να "ντοπάρονται" χωρίς ουσιαστικό λόγο: να πρόκειται δηλαδή για δοξασίες που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, χωρίς καμιά επιστημονική τεκμηρίωση. Το μόνο σίγουρο με το "ντόπινγκ" είναι α) η βλάβη στον οργανισμό και β) τα παράνομα υπερκέρδη από το εμπόριο, το λαθρεμπόριο και τη λαθραία χρήση των ουσιών...