Μικροδιευκολύνσεις (12/3/2008)

Περιμένοντας στη διασταύρωση μαζί με πολλούς άλλους οδηγούς, βλέπω τα φανάρια να αλλάζουν χρώματα, αλλά τα αυτοκίνητα δεν κινούνται. Κάπου παραδίπλα διακρίνω μια αστυνομική μοτοσικλέτα, χωρίς τον αναβάτη της. Καλοσύνη του, σκέφτομαι. Ρυθμίζει την κίνηση χωρίς να σφυρίζει, προχωρημένο μεσημέρι που είναι, για να μην ενοχλεί τους περιοίκους. Σε λίγο που θα κοιμάμαι στο σπίτι θα τον ευγνωμονώ γι’ αυτό. Η ροή των τροχοφόρων μπροστά μας παίρνει περίεργη μορφή: όλοι οι εισερχόμενοι στην πόλη που στρίβουν αριστερά φαίνεται να έχουν διαρκή προτεραιότητα, ενώ τα υπόλοιπα ρεύματα ‘δουλεύουν’ στο ρελαντί. Η εξήγηση έρχεται σε λίγα λεπτά, κι ενώ ο όγκος των αυτοκινήτων γύρω μας μεγαλώνει: τρία μαύρα οχήματα, τα δυο με αναμμένους μπλε φάρους, στρίβουν στο ίδιο ρεύμα. Στη στιγμή η μοτοσικλέτα μπαίνει πίσω τους, και οι πληβείοι ακολουθούν με το βλέμμα τους πατρικίους και κουνούν τα κεφάλια, ενώ προσπαθούν να ξαναμπούν στον χαοτικό ρυθμό της διασταύρωσης, χωρίς τη βοήθεια του Άμεσου Δράστη, που επείγεται να συνεχίσει το υψηλό καθήκον του παρακάτω.