Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Κινητά τηλέφωνα (9/10/2007)

Θυμούμαι την πρώτη φορά, πριν μερικά χρόνια, που είδα μια κατά πάντα σοβαρή μεσόκοπη Γερμανίδα, καθισμένη στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου του Μονάχου, να μιλάει μόνη της, με ακροατή τον αέρα. Σκέφτηκα ότι κάποια βίδα θα της είχε χαλαρώσει, μέχρι που πρόσεξα το ακουστικό της και συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσε ‘hands free’. Το θέαμα μας έχει γίνει πλέον οικείο. Αυτό που δεν παύει να είναι τελείως ανοίκειο είναι η κατάχρηση του κινητού τηλεφώνου (με ή χωρίς hands free), τόσο από πλευράς διάρκειας όσο και από πλευράς περιεχομένου των συνομιλιών. Το φαινόμενο παίρνει ιδιαίτερες διαστάσεις σε κλειστούς δημόσιους χώρους, όπως είναι τα μέσα συγκοινωνίας. Σήμερα, σε μια διαδρομή 20 λεπτών με αστικό λεωφορείο, παρακολούθησα (θέλοντας και μη) τον ατέρμονα μονόλογο μιας νεαράς που εξάντλησε τα οικογενειακά, αισθηματικά, εργασιακά, περιουσιακά και άλλα προβλήματά της, διανθισμένο με διάφορες χυδαιότητες και με πλήρη αδιαφορία για το ποιοί και πόσοι άλλοι την άκουγαν. Σκέφτηκα να της ζητήσω να βάλει ανοικτή ακρόαση, ώστε να γνωρίζουμε και οι υπόλοιποι τι ακριβώς γίνεται και να μη προσπαθούμε να μαντέψουμε από τα συμφραζόμενα. Δυστυχώς κατέβηκε από το λεωφορείο συνεχίζοντας τη συνδιάλεξη, κι έτσι δεν κατάφερα να μάθω τι σκόπευε να κάνει για κείνο τον εργολάβο που έκτισε με πρόσοψη σε δικό της οικόπεδο και της έφαγε μέτρα. Κρίμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: